Wat is jouw overlevingsstrategie?

Nina (40) is een echte bikkel. Zij werkt in de Jeugdzorg en zorgt in haar eentje voor een gezin met 3 kinderen, waaronder een puber met ADHD die uit de bocht dreigt te vliegen. Vanuit haar beroep kent zij de gevaren die loeren en dat maakt het er niet gemakkelijker op.

Door alles wat er is gebeurd in haar leven heeft Nina geleerd de schouders eronder te zetten. Zodra haar gevoel bij haar aanklopt, sluit zij het gauw af. Doorgaan en niet teveel bij stilstaan, dat is haar strategie. Haar wens is om weer vanuit haar hart te gaan leven. Maar dat lukt nu niet, omdat zij heel snel in de overlevingsmodus schiet.

Nina heeft al vaker dingen gedaan om ‘even’ aan zichzelf te werken, maar dat zette niet echt zoden aan de dijk. Omdat zij beseft dat het nu erop of eronder is, kiest zij voor een 6-maanden traject om meer Rust, Balans en Energie in haar leven te brengen. Zo kan zij profiteren van alles wat ik aan kennis, ervaring en wijsheid in huis heb.

Vandaag gaan wij een Reis naar Binnen doen, waarbij we op zoek gaan naar datgene, wat ervoor zorgt dat zij in de overleving schiet.

Nina gaat door haar handen naar binnen en reist meteen door naar haar bovenbenen. Daar is een warmte voelbaar die zij graag door haar hele lichaam wil laten stromen. Maar er zitten deurtjes die de warmte tegenhouden. Zodra zij die openzet, kan de warmte door haar hele benen stromen.

Terwijl de warmte haar weg zoekt naar boven en langzaam haar rug bereikt, vraagt haar buik om aandacht. Het is een misselijkmakend, onbehaaglijk gevoel, dat maakt dat zij zich heel klein wil maken. Een gevoel dat zij maar al te goed herkent. “Als het er is dan laat ik het niet toe.” Het gevoel wil graag opgeruimd worden. Nina maakt er een klein bolletje van, stopt het in een doosje en laat het via haar handen uit haar lichaam gaan.

Intussen zijn haar voeten heel koud geworden. Het voelt alsof zij heel hard naar beneden worden getrokken. “Er stroomt iets doorheen, als een magneet. Het voelt niet verkeerd. Ik weet dat het oké is wat er nu gebeurt. Hoewel ik niet precies weet wat ik kwijtraak, weet ik wel dat ik het niet meer nodig heb.”

Terwijl de kou via haar voeten de aarde in stroomt en alles meenemen wat zij niet meer nodig heeft, melden haar grote tenen zich. Zij staan symbool voor evenwicht en balans. Omdat Nina altijd maar door blijft gaan en de signalen van haar lichaam negeert, blijven deze tenen continu waakzaam en alert. Nu mogen ze ontspannen en weer één worden met de rest.

En dan ontdekt Nina iets bijzonders. De kou, die eerst alleen in haar voeten zat, trekt door haar lichaam naar boven. Het koude gevoel verspreidt zich in een razend tempo en daar schrikt zij van. Automatisch stapt zij uit het gevoel en gaat er als het ware ‘boven’ hangen. “Kun je naar de kou toegaan?”, vraag ik. Dit doet zij en daar blijkt het veel minder koud te zijn dan zij had verwacht.

Er klinkt verbazing door in haar stem als zij zegt: “Als ik erboven blijf hangen, dan is het kouder. Terwijl, als ik er doorheen ga, dan voelt het goed en is het fijner. Dan zit ik er helemaal in, als in een soort glazen bol, en dan is het veilig. Ik merk dat ik er steeds weer uitstap. Als een gevecht dat ik met mezelf voer. Als ik eruit stap, is het koud. Dan roept er iets in mij: “Joehoe, kom maar. Het is goed.”

“Is er iets wat jou ervan zou kunnen weerhouden om erin te stappen?” Haar antwoord komt snel en zonder aarzeling: “Angst. Die zit niet in mijn lichaam, die zit in mijn denken. Alsof je op een plek bent met allemaal boeken. Maar die boeken, dat klopt niet wat daarin staat. Daar hoef ik niet meer aan vast te houden.” Nina ruimt de boeken op die zij niet meer nodig heeft en gooit ze allemaal in de open haard.

De glazen bol, waar zij eerder over sprak, verandert nu. Hij wordt zachter en warmer en het voelt alsof hij om haar heengaat en haar omsluit. “Hoe voelt dat voor jou?”, vraag ik. “Goed, warm. Het gevecht is er niet. Ik zit er gewoon in. Nu is alles warm. Mijn lichaam golft warmte.” Haar gezicht krijgt een serene gloed en er vormt zich een glimlach om haar lippen. “Ik zie nu een open boek. Het is goed. We gaan iets anders doen. Een nieuw verhaal.”

Nina bedankt alle delen van haar lichaam voor hun medewerking aan deze Reis naar Binnen. Zij dankt haar voeten voor de mooie taak die zij op zich hebben genomen om ballast af te voeren. Zij dankt haar rug, die haar door het leven draagt en die mooie warmte heeft toegelaten. Tot slot bedankt zij haar handen voor het stromen en tintelen van energie.

Met een brede glimlach opent zij haar ogen. “Die lach gaat niet meer van mijn gezicht af. Ik ga helemaal heppie de peppie naar huis.”