Wat blijft is LIEFDE

Afscheid nemen bestaat niet. Het klinkt zo prachtig als Marco het zingt. Maar hoe werkt dat in real life als je afscheid moet nemen van iemand die je heel dierbaar is? Geloof je dan nog steeds dat het waar is: “Ik ga wel weg, maar ik verlaat je niet?”

Deze herfst gebeurde het onvermijdelijke. Ik moest afscheid nemen van mijn moeder. Vijfentachtig jaar en tot voor kort kerngezond. Mijn moeder kon en deed alles nog zelf. Zij heeft het woord ‘zelfredzaam’ uitgevonden. Wat er ook gebeurde, zij had overal wel een oplossing of remedie voor. Totdat de Ziekte op haar schouder tikte.

Zij was nog zo vitaal dat wij het nauwelijks konden geloven. Mijn moeder zou nog tien jaar bij ons blijven en alle artsen versteld laten staan. Maar het lot besliste anders. Ik zag haar lichaam magerder worden, maar haar geest bleef onverminderd sterk. Tot het laatst toe had zij de touwtjes stevig in handen en was zij de kapitein op het schip.

In oktober blies zij haar laatste adem uit. Zij die haar hele leven gestreden had voor het recht op vrijwillige levensbeëindiging koos er uiteindelijk voor de natuur haar gang te laten gaan. Ik was bij haar en zag hoe het leven zich steeds verder terugtrok. Toen haar geest volgde, wist ik: nu zal het niet lang meer duren.

Ik werd afgelost door mijn broer en zus en reed naar huis om mijn kinderen op te vangen. We hebben samen gehuild en gelachen om die gekke oma, die zo’n bijzonder mens was. Die nacht lag ik in bed toen ik voor mijn geestesoog een tunnel van licht zag. Ik voelde hoe mijn moeder overging naar de andere kant. Op dat moment voelde ik alleen maar liefde voor haar.

Ik stapte uit bed en ging naar beneden waar mijn hubbie nog televisie aan het kijken was. “Volgens mij is mijn moeder net weggegaan”, zei ik tegen hem. Een halve seconde later ging de telefoon. Het was mijn zus, die vertelde dat onze moeder zojuist was overleden.

Wij hadden een ingewikkelde relatie, mijn moeder en ik. Als ik naar haar uitreikte, hield zij de boot af. En als zij over de brug wilde komen, gaf ik niet thuis. Ik heb het er moeilijk mee gehad dat zij haar liefde voor mij niet in woorden kon uitdrukken. Maar een mens kan niet geven wat hij niet in huis heeft. Tijdens haar laatste dagen was ik bij haar. Toen gaf zij mij een zilveren trofeetje, om uit te drukken wat zij niet zeggen kon: ik ben trots op je.

Zij is er niet meer, mijn moeder. En toch is ze dichter bij me dan ooit. Ik draag haar in mijn hart en zij heeft haar intrek genomen in mijn hoofd. Elke avond steek ik de lichtjes aan die ik van haar heb geërfd. En ik kan uit ervaring zeggen dat het waar is: degene van wie je afscheid neemt, gaat niet echt weg. Wat overblijft, is LIEFDE.