Gevoelig kind: aansteller of drama queen?


Als je met kinderen werkt, is het goed om contact te houden met het kind in jezelf. Dat zit bij mij wel goed, dacht ik zo. Wanneer je huwelijk wordt voltrokken in de Efteling en je ter gelegenheid van je vijftigste verjaardag naar het themapark van Harry Potter gaat, ben je aardig in tune met het kinddeel.

Het kind in mij is springlevend. Dat is niet altijd zo geweest. Toen ik klein was, werd mijn gevoeligheid niet onderkend. In die tijd hield niemand zich daarmee bezig. Als je sterk ergens op reageerde, was je een aansteller of een drama queen.

Als kind voelde ik het aan als mijn moeder verdrietig was. Maar als ik dan naar de keuken liep om haar te troosten, veegde zij snel haar tranen weg. Dan zei ze dat het kwam omdat ze uien aan het snijden was. Daardoor ging ik twijfelen aan mijn waarneming. Had ik het dan zó verkeerd gezien?

Door mijn gevoeligheid kon ik snel de vinger op de gevoelige plek leggen. Daar hoefde ik niet mijn best voor te doen, het gebeurde gewoon. Algauw ontdekte ik dat veel mensen daar niet van gediend zijn. De waarheid kan pijnlijk zijn. En als je die niet onder ogen wilt zien, schiet je toch gewoon de boodschapper dood?

Ik ben in mijn leven regelmatig de boodschapper geweest en eindigde vaak zelf met lege handen. Daarom besloot ik mijn gevoeligheid weg te stoppen. Als mensen de waarheid over zichzelf niet willen horen, waarom zou ik dan nog moeite doen?

Ik leerde om alleen advies te geven wanneer mensen daar nadrukkelijk om vroegen. En ik leerde mijn vragen zo te formuleren, dat mensen hun eigen antwoorden konden vinden. Wanneer je zelf de kern van een probleem blootlegt, is het makkelijker te verteren dan wanneer iemand jou vertelt wat er mis is met jou.
Nu ik weet hoe ik ermee om kan gaan, mag mijn gevoeligheid er gewoon zijn. Ik kan haar gebruiken als ik met kinderen werk. Daardoor kan ik snel naar de kern gaan en heb ik vaak maar één of twee sessies nodig om een probleem op te lossen.

De kinderen die in mijn praktijk komen, zijn ook gevoelig. Maar er is een belangrijk verschil met hoe ik daar als kind mee om ben gegaan. Deze kinderen zijn niet bereid zich aan te passen, om het anderen naar de zin te maken. Zij stoppen hun gevoeligheid niet weg, omdat hun omgeving daar niet mee om kan gaan.

Ik heb groot respect voor deze kinderen, omdat zij gaan staan voor wie zij zijn, ook al komen ze daardoor in de problemen. Er zijn nou eenmaal niet zoveel mensen die ertegen kunnen als een kind hen haarfijn vertelt waar het op staat. 

Ze komen bij mij, deze kinderen, omdat ze niet begrepen worden. Omdat zij iemand nodig hebben die ziet wat er in hun binnenwereld leeft. Iemand die als vertaler optreedt naar de buitenwereld, zodat hun boodschap gehoord wordt. Opdat zij kunnen doen waarvoor zij gekomen zijn.

Het zijn deze kinderen, die de wereld gaan veranderen. Zij zijn de leiders van de toekomst, de moeders en vaders die hun kinderen op een andere manier gaan grootbrengen. Omdat zij weten dat ‘mogen zijn wie je bent’ het allerbelangrijkste is.

Wanneer ik daar een bijdrage aan mag leveren, ben ik een gelukkig mens!